Dit is het nooit afgemaakte project van het Goudriaankanaal. De aanleg begon in 1826 en werd alweer in 1828 gestaakt. Het volledige plan was het afdammen van het IJ tussen Durgerdam en Diemen met in de dam een sluis voor kleine schepen. Een dam aan de noordzijde van de Gouwzee. Hierdoor zou Monnickendam afgesneden worden van de Zuiderzee, maar kreeg het als compensatie een kanaal en de Gouwzee zou men inpolderen. Oorzaak van het plan was het dichtslibben van het IJ. Hierdoor konden grote schepen het IJ niet meer op en moesten ze voor het eiland Pampus liggen. Koning Willem I had als oplossing het Noordhollandsch kanaal laten aanleggen, die in 1824 gereedkwam. Het kanaal werd door velen als te lang bestempeld. Adrianus François Goudriaan (1768 – 1829), inspecteur-generaal van Waterstaat onder Willem I zag meer in het afdammen van het IJ. De scheepvaart zou dan via een nieuw kanaal (het Goudriaankanaal) naar Marken varen. Amsterdam was tegen het plan, maar door de Watersnoodramp in 1825, waarbij delen van Waterland onder water kwamen te staan, gaf Willem I toch toestemming te beginnen met de aanleg. Echter, de kosten waren hoger dan geraamd en mede omdat het water bij Marken te ondiep bleek te zijn, de dam de lokale visserij zouden schaden en de toezegging van Amsterdam mee te willen werken aan de aanleg van twee nieuwe havengebieden: de Wester- en Oosterdokken, werd het project stopgezet. Op het eiland Marken was er toen al een bevaarbaar kanaal aangelegd. In de loop van de tijd zijn de restanten van het Goudriaankanaal gesloopt en/of gedempt.